DOns verbluffend met een teleurstelling die nauwelijks hardop kan worden toegegeven, spoelde de doorweekte nieuwe gedigitaliseerde film van James Cameron aan als een enorme, nutteloze walvis. Het verhaal, dat een tekenfilm van 30 minuten zou kunnen vullen, wordt als door een AI-programma uitgerekt tot een drie uur durende film van epische tweeness.
De eerste Avatar was een baanbrekend 3D-sci-fi-spektakel dat Cameron in 2009 afleverde. Nu, na 13 jaar waanzinnig dure pixelcomputing, is aquatische tracking gearriveerd, met een derde en een vierde op komst. Deze is beschikbaar in 3D en 2D, en dus in ieder geval trouw aan deze driedimensionale visie die Cameron bijna in zijn eentje nieuw leven inblazen maar de rest van de industrie stilletjes is vergeten. Maar het hele idee van de ‘avatar’ van de eerste film – het kunstmatig gecreëerde lichaam dat op afstand door een onbekende wereld kan worden bestuurd en dat een cruciaal onderdeel was van de 3D-ervaring van het publiek – werd achtergelaten.
De effecten, hoe technisch indrukwekkend ze ook zijn, resulteren nu in vloeiende bewegingen met een hoge framesnelheid, zielloos en inert, waardoor niet zozeer een griezelige vallei ontstaat, maar een griezelige Marianentrog in de diepte. . De onderwaterwereld van Cameron ziet eruit als een screensaver van een biljoen dollar. Waar is de oceanische passie en het gevaar van grote Cameron-films zoals Titanic of The Abyss?
De situatie is dat ex-mens Jake Sully (Sam Worthington) gehecht is aan het Na’vi-lichaam dat hij aannam door zichzelf te insinueren tussen de stam met het blauwe lichaam en de puntige oren als onderdeel van de ‘avatar’-strategie. voordat ze verliefd werd op de dynamische krijger Neytiri (Zoe Saldaña) en de kant van haar volk koos tegen de mensen die de minerale hulpbronnen van de Na’vi zouden exploiteren. Nu, een paar jaar later, leven Sully en Neytiri gelukkig samen met hun kinderen en stiefdochter Kiri – wiens connectie met de originele film al snel duidelijk wordt – en ook een halfwild mensenkind genaamd Spider.
Maar net toen ze dachten dat ze gelukkig waren, verschijnen de ‘luchtmensen’ van planeet Aarde weer, en er is een weliswaar ingenieuze draai aan de gung-ho marinierskolonel Miles Quaritch, gedenkwaardig gespeeld door Stephen Lang. Sully’s familie moet hun leefgebied in het regenwoud verlaten en zich verschuilen tussen de verre Metkayina, een amfibisch rifvolk onder leiding van Ronal (Kate Winslet) en Tonowari (Cliff Curtis). Daar moeten ze de mystieke Metkaya-kunst leren om lange tijd onder water te bestaan. Sully’s kinderen en Tonowari’s kinderen, aanvankelijk netelig en rivaliteit, worden zo hecht als neven. Maar dit nieuwe Eden kan ook niet eeuwig duren.
Het onderwateruniversum van deze film is op zijn eigen manier het hoofdpersonage en heel zijn doel. De verschuiving van land naar zee is hoe een nieuwe film is gemaakt. Maar de zeewereld wordt verbeeld met veel clichés. Eerlijk gezegd is er geen enkel interessant visueel beeld en het geheel ruikt naar een MacBook Pro. Het vinden van Nemo was levendiger.
En wat vinden we behalve de hoogtechnologische visuele bovenbouw? Het zweverige, saaie plot voelt als een kinderverhaal zonder de humor; een YA-verhaal zonder de emotionele pijn; een actiethriller zonder de grimmige kant van echte opwinding.
0 Comments