Pete en Jan Bevington - die het reservaat runnen in Hillswick, een dorp ten noorden van de hoofdstad van Shetland, Lerwick - zeggen dat vervuiling zijn tol eist van de zeehondenpopulaties in de archipel, bekend om zijn ruige kustlijnen, spectaculaire kliffen en zijn gevarieerde fauna. Afbeelding voor weergave.

Pete en Jan Bevington – die het reservaat runnen in Hillswick, een dorp ten noorden van de hoofdstad van Shetland, Lerwick – zeggen dat vervuiling zijn tol eist van de zeehondenpopulaties in de archipel, bekend om zijn ruige kustlijnen, spectaculaire kliffen en zijn gevarieerde fauna. Afbeelding voor weergave. | fotocredit: Reuters

Aan de rand van een kustvijver op een van de Shetland-eilanden in Schotland, Pixie, gromt een mollige grijze zeehond en rolt naar het water om een ​​vis te halen die is achtergelaten voor de lunch.

Pixie is een van de honderden geredde zeehonden, van wie velen ziek en uitgemergeld waren nadat ze voedsel en zeewater hadden ingenomen dat besmet was met microplastics en chemicaliën toen ze aankwamen bij een opvangcentrum aan de noordkust van het hoofdeiland.

Anderen liepen ernstig nekletsel op nadat ze verstrikt waren geraakt in plastic riemen of visnetten.

Pete en Jan Bevington – die het reservaat runnen in Hillswick, een dorp ten noorden van de hoofdstad van Shetland, Lerwick – zeggen dat vervuiling zijn tol eist van de zeehondenpopulaties in de archipel, bekend om zijn ruige kustlijnen, spectaculaire kliffen en zijn gevarieerde fauna.

“Vroeger was het veel gemakkelijker om voor de zeehonden te zorgen”, vertelde de 70-jarige Pete Bevington aan AFP.

“Ze zijn groter geworden, ze zijn sterker geworden, ze zijn taaier geworden. Nu is het veel moeilijker om ze in leven te houden. We verliezen meer dan voorheen.”

Volgens een rapport van de Environment Agency van de Britse regering, gepubliceerd in januari, worden de gevolgen van klimaatverandering in verband gebracht met de toegenomen uitstoot van gevaarlijke chemicaliën die in watermassa’s en rioleringen worden weggespoeld.

Deze chemicaliën kunnen polychloorbifenylen (PCB’s) bevatten, die, hoewel halverwege de jaren tachtig verboden, nog steeds in het mariene milieu terechtkomen door de vernietiging en verwijdering van verouderde industriële faciliteiten en apparatuur.

PCB’s hopen zich op in schelpdieren en vissen, die worden ingenomen door zeehonden, waardoor hun immuunsysteem verzwakt en ze vatbaarder worden voor infecties en ziekten.

Een steeds vaker voorkomend probleem waarmee de Sanctuary wordt geconfronteerd, zijn verstrikkingsverwondingen.

“Ze zitten vast met plastic riemen om hun nek en kunnen niet loskomen”, zei Pete Bevington.

“De zeehond groeit, maar het plastic niet. Je ziet hier steeds meer zeehonden met nekletsel.”

Het grootste zegel

Groepen orka’s, hoogstwaarschijnlijk afkomstig uit IJsland, die in toenemende aantallen langs de kusten van Shetland jaagden op zoek naar nieuwe voedselgebieden, troffen ook de zeehondenpopulaties.

“Orka’s verschijnen meer dan voorheen,” zei hij.

“We vermoeden dat het komt omdat ze niet de voedselvoorraad krijgen die ze eerder ergens anders kregen.

“Iedereen ziet graag orka’s, maar dat legt een extra druk op de zeehondenpopulatie.”

Het reservaat heeft honderden dieren gerehabiliteerd sinds het in 1987 werd opgericht door de 76-jarige Jan Bevington toen ze een ziekelijke zeehond tegenkwam die op een nabijgelegen strand was gestrand.

“Ik wist niet wat ik ermee moest doen, dus reisde ik door Engeland en Schotland en ontdekte wat ik moest doen en daarmee begon het allemaal”, zei ze.

Het is een uitdaging om de uitgestrekte 2400 kilometer lange kustlijn van Shetland te bestrijken, maar de Bevingtons hebben een netwerk van getrainde vrijwilligers rond de archipel opgezet om te helpen bij het redden van zeehonden en otters.

“We rehydrateren ze, we houden ze warm, we laten ze rusten en dan voeren we ze,” zei Pete Bevington.

Het paar geeft toe gehecht te raken aan sommige van hun reddingsacties, die allemaal nieuwe namen hebben, maar ze blijven erop gebrand zich niet met de natuur te bemoeien.

Het is hun taak om het kwaad dat de mens heeft aangericht te herstellen.

Dieren zoals Pixie – nu met meer dan 60 kg (132 lbs) officieel de grootste zeehond in het reservaat – terugbrengen naar hun natuurlijke omgeving is dus een vreugdevolle ervaring.

“Als ze ongeveer 40 pond, 50 pond wegen, laten we ze los,” zei Pete Bevington schouderophalend.

“Daarna zijn ze alleen.”